Met de lokale bus door de bergen
Door: Joke van der Burg
Blijf op de hoogte en volg Joke
23 Januari 2013 | Nepal, Nepalgunj
De laatste weekjes zijn ingegaan. Gelukkig is de koude winterperiode voorbij en kunnen we weer met slippertjes naar het werk en genieten we nog even volop van de heerlijke zon.
Over het reizen heb ik nog nooit iets verteld, maar bij deze even iets over dat hoofdstuk:
Het reizen door Nepal is in geen enkel opzicht te vergelijken met ons goed geregelde openbaar vervoer. Maar…ook hier kom je waar je wezen moet!
In onze weekends zijn we soms gewoon lekker thuis in ons eigen dorp, maar meestal trekken we er op uit om iets meer van de omgeving te verkennen.. De Kathmanduvallei heeft veel mogelijkheden om te voet, of soms deels met de bus te ontdekken. En in de iets grotere plaatsen is meestal wel een hotelletje te vinden.
Zo maakten we, Nel en ik, laatst weer een prachtige wandeltocht door de bergen, met steeds uitzicht op de gigantische witte reuzen. Ons doel was een Boeddhistisch kloostercomplex, Namo Boeddha, 4 uur lopen vanuit het dorp Dhulikhel. Een geweldige tocht, veel klimmen en klauteren, soms door naaldbossen en dan weer langs leuke “boerderijtjes”. Dit laatste moet je meer zien als grote, levende kerststallen met meestal een koe, wat geiten en een paar kippen en uiteraard mensen, gewikkeld in doeken.
We lopen langs terrassen die nu kaal zijn, wachtend op de volgende rijstverbouwing. Soms knalgele stukken waar mosterdzaad uitbundig geel bloeit. Onderweg heb je altijd wel wat aanspraak, zij het met handen en voeten. Maar overal vriendelijkheid en rust.
Elke keer als we zo’n tocht door de bergen maken, verkijk je je weer op de afstand. Gelukkig blijkt ook deze keer weer dat onze inspanning niet voor niks is geweest. We genieten volop van het kleurrijke klooster, de vele stupa’s, de prachtige gouden Boeddha’s, de gebedsmolens, de rondlopende in het rood geklede monniken en de duizenden gebedsvlaggetjes.
Dan begint toch de tijd te dringen. Het is al 4 uur en we moeten nog een hele lange trip maken om toch weer thuis te komen. Het is nl zondagmiddag en morgen roept onze plicht weer. Nou gaat het naar beneden altijd een stuk vlotter dan naar boven, maar toch lijkt dit een haast onmogelijke opdracht voor het donker is. Heen zijn we over wandelpaadjes gekomen, maar terug proberen we een andere kant de berg af te gaan. We komen na wat zoeken op een heel kronkelig, onverhard pad, vol kuilen en bobbels. Dan horen we opeens een luide claxon, hetgeen betekent dat er een bus in aantocht is.. Zal hier dan toch gemotoriseerd vervoer rijden?
Jawel, door het stof komt om de bocht een vreselijk oud lijk aan. Bovenop zitten zeker 30, 35 man, bij de deuropening hangen er nog eens 4 en binnen ziet het met recht zwart van de mensen. Hier kunnen we echt niet bij. Maar er is geen keuze. Met ons stappen nog 5 meiden in. Gewoon duwen en persen, maar wel heel netjes.... Het is een kleine bus, maar ik denk dat er zeker 60, volgens Nel 80, mensen in zitten. Het duurt even, maar dan gaat de bus verder over een pad wat echt geen weg te noemen is. Eigenlijk alleen maar keien en kuilen en ongelooflijk veel stof. En alles bochten en afgronden: het plaatje voor een nachtmerrie is compleet.
Met mijn linkerhand hang ik aan een buis, krijg kramp, maar kan me echt niet bewegen. Als ik mijn een beetje buk, zie ik zo af en toe de mooie besneeuwde bergen weer, maar ook de diepe afgronden. Tijd om me op iets anders te richten.
Links van mij zitten 2 dametjes. De een schat ik toch echt wel 80, de ander ( haar zus, dochter? ) zo’n 20 jaar jonger. De oudste van de twee heeft enorme rimpels, een fel gekleurde tika op haar voorhoofd en fel rode kleden aan, op en om. Verder draagt ze een grote ketting met plastic kralen en om elke arm 4 rode, plastic armbandjes. De ander draagt een gouden bril, gouden neusring en gouden oorbellen, maar ook weer 4 plastic armbandjes. De jongere valt in slaap, op de schouder van de oudere. Opeens blijkt dat de dames, in het onherbergzame gebied, eruit moeten. Althans de oudste probeert de andere wakker te krijgen. Hoe willen ze er uit en vooral ook waar moeten deze dametjes in godsnaam ( Boeddha’s naam ) naar toe?
De hele bus komt in beweging. Ieder schuift op, en een groot deel gaat de bus uit om de beide dametjes uit te laten stappen. Als uiteindelijk alles weer binnen is, komt de bus weer in beweging. Af en toe een harde klap van het dak, als teken dat er iemand op de plaats van bestemming is en de bus dus moet stoppen.
Gelukkig naderen we na een klein uurtje de verharde weg en komen we weer in Dhulikhel aan. Webetalen 44 roepie (nog geen 40 cent),voor 2 personen, En wonder boven wonder staat daar de bus voor Kathmandu klaar. Daar nogmaals overstappen en moe maar heel voldaan komen we tenslotte Namasté,
De laatste weekjes zijn ingegaan. Gelukkig is de koude winterperiode voorbij en kunnen we weer met slippertjes naar het werk en genieten we nog even volop van de heerlijke zon. Over het reizen heb ik nog nooit iets verteld, maar bij deze even iets over dat hoofdstuk:
Het reizen door Nepal is in geen enkel opzicht te vergelijken met ons goedgeregelde openbaar vervoer. Maar…ook hier kom je waar je wezen moet!
In onze weekends zijn we soms gewoon lekker thuis in ons eigen dorp, maar meestal trekken we er op uit om iets meer van de omgeving te verkennen.. De Kathmanduvallei heeft veel mogelijkheden om te voet, of soms deels met de bus te ontdekken. En in de iets grotere plaatsen is meestal wel een hotelletje te vinden.
Zo maakten we, Nel en ik, laatst weer een prachtige wandeltocht door de bergen, met steeds uitzicht op de gigantische witte reuzen. Ons doel was een Boeddhistisch kloostercomplex, Namo Boeddha, 4 uur lopen vanuit het dorp Dhulikhel. Een geweldige tocht, veel klimmen en klauteren, soms door naaldbossen en dan weer langs leuke “boerderijtjes”. Dit laatste moet je meer zien als grote, levende kerststallen met meestal een koe, wat geiten en een paar kippen en uiteraard mensen, gewikkeld in doeken! We lopen langs terrassen die nu kaal zijn, wachtend op de volgende rijstverbouwing. Soms knalgele stukken waar mosterdzaad uitbundig geel bloeit. Onderweg heb je altijd wel wat aanspraak, zij het met handen en voeten. Maar overal vriendelijkheid en rust.
Elke keer als we zo’n tocht door de bergen maken, verkijk je je weer op de afstand. Gelukkig blijkt ook deze keer weer dat onze inspanning niet voor niks is geweest. We genieten volop van het kleurrijke klooster, de vele stupa’s, de prachtige gouden Boeddha’s, de gebedsmolens, de rondlopende in het rood geklede monniken en de duizenden gebedsvlaggetjes.
Dan begint toch de tijd te dringen. Het is al 4 uur en we moeten nog een hele lange trip maken om toch weer thuis te komen. Het is nl zondagmiddag en morgen roept onze plicht weer. Nou gaat het naar beneden altijd een stuk vlotter dan naar boven, maar toch lijkt dit een haast onmogelijke opdracht voor het donker is. Heen zijn we over wandelpaadjes gekomen, maar terug proberen we een andere kant de berg af te gaan. We komen na wat zoeken op een heel kronkelig, onverhard pad, vol kuilen en bobbels. Dan horen we opeens een luide claxon, hét teen dat er een bus in aantocht is.. Zal hier dan toch een bus rijden? Jawel, door het stof komt om de bocht een vreselijk oud lijk aan. Bovenop zitten zeker 30, 35 man, bij de deuropening hangen er nog eens 4 en binnen ziet het met recht zwart van de mensen. Hier kunnen we echt niet bij. Maar er is geen keuze. Met ons stappen nog 5 meiden in. Gewoon duwen en persen, maar wel heel netjes. Het is een kleine bus, maar ik denk dat er zeker 60, volgens Nel 80, mensen in zitten. Het duurt even, maar dan gaat de bus verder over een pad wat echt geen weg te noemen is. Eigenlijk alleen maar keien en kuilen en ongelooflijk veel stof. En alles bochten en afgronden: het plaatje voor een nachtmerrie is compleet.
Met mijn linkerhand hang ik aan een buis, krijg kramp, maar kan me echt niet bewegen. Als ik mijn een beetje buk, zie ik zo af en toe de mooie besneeuwde bergen weer, maar ook de diepe afgronden. Tijd om me op iets anders te richten. Links van mij zitten 2 dametjes. De een schat ik toch echt wel 80, de ander ( haar zus, dochter? ) zo’n 20 jaar jonger. De oudste van de twee heeft enorme rimpels, een fel gekleurde tika op haar voorhoofd en fel rode kleden aan, op en om. Verder draagt ze een grote ketting met plastic kralen en om elke arm 4 rode, plastic armbandjes. De ander draagt een gouden bril, gouden neusring en gouden oorbellen, maar ook weer 4 plastic armbandjes. De jongere valt in slaap, op de schouder van de oudere. Opeens blijkt dat de dames, in het onherbergzame gebied, eruit moeten. Althans de oudste probeert de andere wakker te krijgen. Hoe willen ze er uit en vooral ook waar moeten deze dametjes in godsnaam ( Boeddha’s naam ) naar toe?
De hele bus komt in beweging. Ieder schuift op, en een groot deel gaat de bus uit om de beide dametjes uit te laten stappen. Als uiteindelijk alles weer binnen is, komt de bus weer in beweging. Af en toe een harde klap van het dak, als teken dat er iemand op de plaats van bestemming is en de bus dus moet stoppen.
Gelukkig naderen we na een klein uurtje de verharde weg en komen we weer in Dhulikhel aan. En wonder boven wonder staat daar de bus voor Kathmandu klaar. Daar nogmaals overstappen en moe maar heel voldaan komen we ´s avonds om 7 uur toch weer veilig in ons eigen dorp aan.
Nog maar 1,5 week te gaan en dan horen deze avonturen tot het verleden. Dat is niet voor te stellen. Maar… nu genieten we er nog volop van en hopelijk zijn dit blijvende herinneringen.
Groetjes van Joke, (en van Nel )
´s avonds om 7 uur toch weer veilig in ons eigen dorp aan.
Nog maar 1,5 week te gaan en dan horen deze avonturen tot het verleden. Dat is niet voor te stellen. Maar… nu genieten we er nog volop van en hopelijk zijn dit blijvende herinneringen.
Groetjes van Joke, (en van Nel )
-
23 Januari 2013 - 12:11
Linda:
Wat een prachtig verhaal! En wat een trip.
En wij hier maar klagen als de NS-trein zomaar ineens, ijs en weder dienende, van het andere perron vertrekt ;-). Wat zal jij het hier straks saaaaaaaaaaaai vinden. Of juist heerlijk rustig.
Ik zal die mooie reisverhalen wel erg gaan missen, altijd leuk zo'n update in de mailbox.
Hier komend weekend de Egmond-loop. Ook mooi, met besneeuwde duintoppen bijna een beetje wintersportgevoel misschien. Maar aan de avonturen in Nepal kunnen wij hier in 'plat Holland' niet tippen.
Dank weer voor je beeldende relaas over de propbus. -
23 Januari 2013 - 13:39
Nelleke Beenker:
Dood eng hè, die bustochten in de bergen. Nou, echt, die vergeet je je leven niet meer. Neem dat maar van mij aan. Tot snel weer in het koude Hoorn. -
23 Januari 2013 - 21:33
Joke S.:
Joke weer een mooi verhaal van je, wat een belevng toch. Nog leuke dagen daar en goede reis terug.
Ooit kwamen we Nel en jouw tegen bij de Egmond-loop, jullie liepen met Wil en schoonzussen als ik me goed herrinner, weet je nog? Volgend jaar kunnen jullie ook weer meedoen toch?
Tot ziens weer in Holland. Gr. Joke -
24 Januari 2013 - 11:44
Lidy:
lieve joke,
wat heb je ons weer op een spannend verhaal getrakteerd! Bedankt! En dan klagen ze hier over de beperkte dienstregeling van de NS i.v.m. sneeuw! Helaas is de witte wereld komend weekend waarschijnlijk alweer voorbij, want dan valt de dooi in. En alle hoop op een Elfstedentocht is dan ook weer voorbij. Geniet lekker van jullie laatste week!
liefs van lidy -
24 Januari 2013 - 21:28
Jannie Van Loenen:
Hallo Joke,
Wat een spannende bustocht in zo'n oude bus en dan overvol met mensen. Het lijkt me eerlijk gezegd doodeng. Maar jullie hebben het overleefd en zijn weer veilig " thuis"gekomen.
Ik vroeg me wel af wat hadden jullie moeten doen als er geen bus was geweest. In het donker verder wandelen is denk ik ook geen optie. Vroeg me af hoe laat het donker wordt in Nepal.
Ik stuur je berichtjes ook door naar Anneke, Margreet en Margreeth v.d. Kwast. Ook zij genieten mee van je aventuren.
Nog een heel goede laatste week gewenst.
Groeten,
Jannie -
25 Januari 2013 - 14:45
Emmy Van Der Burg:
Hallo Nel en Joke,
Wat een geweldige trip en heel spannend.
Je ziet ook hier weer alles komt op zijn pootjes terecht.
Lieve groet Emmy -
26 Januari 2013 - 11:21
Maria:
Dag Joke,
Wat een heerlijk herkenbaar verhaal. Alsof ik zelf weer in de bus zat. Heb er geen goede herinneringen aan.
Voor jullie alweer de laatste week daar. Wat een belevenissen en wat zal het afscheid met je doen?
Nog een hele goed tijd en afsluiting gewenst en doe iedereen de groeten die mij kent.
Ik heb weer een vraagje voor je: zou jij voor mij nog 5 rolletjes nepalese gebedsvlaggetjes willen meenemen? Alle mensen die mij financieel gesteund hebben wil ik als symbool zo'n gebedvlaggetje geven. Nu heb ik er zelf 40 gekocht, maar helaas blijken er dat te weinig.
Ik heb ze in Kathmandu voor 80 cent per 5 stuks verpakt gekocht (12,5 cm breed). Hoop dat dit niet teveel gevraagd is. Hoe ze hier komen bespreken we later in nederland wel.
Laat je me even weten of dit mogelijk is? En graag tot een volgend contact.
lieve groet,
Maria -
27 Januari 2013 - 20:18
Ria Van P&J:
Dag Joke en Nel!
Heb genoten van de prachtige verhalen! Dankjewel!
Wat een leuke mix van werk en genieten van het Nepalese leven.
Fijne laatste dagen en daarna een goede reis!
Namastee -
28 Januari 2013 - 19:42
Willem En Karin:
Hoi Joke en Nel geniet nog van jullie laatste dagen in Nepal!!
En een hele goede terugreis!!! Tot gauw,
Liefs van ons allemaal -
31 Januari 2013 - 14:46
Irma:
Lieve Joke
Wat een geweldig avontuur wat de beiden zussen beleefd hebben. Gelukkig hebben jullie het er heelhuids afgebracht en hebben jullie nog geen lichamelijke klachten en werkt alles nog prima. Ik kijk uit Joke naar je thuiskomst en een nachtje Hoorn om heerlijk bij te praten. Pas goed op jezelf en een hele fijne laaste week. Doe Nel ook de hartelijke groeten!
liefs Irma -
01 Februari 2013 - 14:49
Norma Hermans:
Heerlijk om te lezen, Joke wat fijn dat je dit met Nel beleven kan, kunnen jullie er later over praten samen. Wel geschaatst, maar ook veel gewerkt, tot in Hoorn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley